Teoria i praktyka edukacji wielokulturowej (PDF)

cd. recenzji:

Wydana w oficynie wydawniczej Impuls książka autorstwa pedagoga Zbyszko Melosika stanowi owoc badań i prac autora nad pedagogicznymi oraz kulturowymi aspektami życia człowieka.
Jest to pozycja oryginalna i ważna zarówno dla pedagogów, socjologów, kulturoznawców jak i ludzi nie mających zawodowo do czynienia z tematem.

Autor pokazał w niej świat, który znamy wszyscy. Świat w którym wartości takie jak kultura, odrębność oraz etniczność zostają zamazane jak roztarta na tablicy kreda.

Pozwolił sobie „wejść“ do domu spotkanego na ulicy człowieka, usiąść obok niego na fotelu i razem z nim prześledził wszystkie kanały telewizyjne, obejrzał wszystkie seriale jakie emituje telewizja. Człowiek, którego był gościem położył się spać – autor jednak na tym nie skończył. Uświadamia mu, że jego własne życie, poza pracą i spędzaniem czasu w domu obraca się wokół czarnego pudła z ruchomymi obrazkami. Udowodnił, jak bardzo ludzie nudzą się podczas własnego bytowania i tę nudę zabijają śledzeniem „życia“ kwadratowych ról bohaterów seriali telewizyjnych.

Odkrywa przed nami prawdę oczywistą a z drugiej strony taką, której nie chcemy znać. Bo prawda ta, pokazuje jasno, jak płytkie staje się nasze życie. jak bardzo uzależnieni jesteśmy od tego co pokazują media publiczne, od wzorców obowiązującej mody, stylu, zachowania a nawet jedzenia.
Współcześnie mamy nie tylko powiedziane jak mamy chodzić ubrani. Mamy dokładnie nakreślony sens i styl naszego życia. Wiemy jak mamy się ubrać, wiemy co i dzie zjeść, co pić i gdzie iść na spacer. Wiemy już nawet jaki mamy mieć kolor skóry i wiemy jakim językiem mamy się porozumiewać.

„Programowanie kulturowe“ to właściwie w tych czasach norma jaką serwują nam współczesne media. Zacieranie różnic kulturowych a także zachowań im towarzyszących powoduje z jednej strony, iż pogłębiają się podziały między poszczególnymi grupami społecznymi - a to w konsekwencji prowadzi do swoistej kulturowej guerilli szczególnie na samym dole drabiny społecznej.

Jestem studentką pedagogiki. Nie pijam „paliwa ameryki“ (Coca-Coli) i nie jadam w McDonalds... Nie oglądam nałogowo telewizji (żeby nie powiedzieć, że nie oglądam jej wcale) a ponad wszystko stawiam muzykę etniczną nad jakąkolwiek inną. Nie czuję się zatem dzieckiem typowej popkultury, nie słuchałam Micheala Jacksona i nie rozumiałam jego nowego – białego wizerunku. Teraz, po przeczytaniu tej książki, wiem dlaczego to zrobił. Bo symbolem piękna, jest biała skóra – oczywiście w globalnym pojęciu „piękna“.

Anna Mazur
(Studentka Oligofrenopedagogiki, Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Łodzi)

http://ksiazka.net.pl/modules.php?name=Reviews&rop=showcontent&id=647