STARSZE HARCERSTWO A INSTRUKTORZY (wersja papierowa)

 Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

Reprint wydania z 1922 r.:  STARSZE HARCERSTWO A INSTRUKTORZY

Zagadnienie „starszego harcerstwa“) wysunięto u nas przed trzema laty. Zakrojono je na szeroki i silny ruch, pierwotnie nawet poza właściwym ruchem harcerskim (patrz „Ustawa Związku Starszych Harcerzy“, wydana przez Główną Kwaterę Z. H. P.), rokując sobie po nim wielkie nadzieje i spodziewając się, że zasadniczo wpłynie na dalszy rozwój harcerstwa. Zbytecznem dodawać, że stworzenie nowego typu „starszego harcerza“ było potrzebnem i koniecznem ze względu na mnogie rzesze wychowanków drużyn harcerskich, którzy z rozmaitych względów w pracy harcerskiej, jako wychowawcy, instruktorowie, dalej brać udziału nie mogli, czy nie chcieli.

 

Musimy stwierdzić jednakże, że zamierzenie pomyślane na wielką skalę nie odpowiedziało rzeczywistości, — właściwie zagadnienie starszego harcerstwa dotąd nie wyszło prawie z poza teoretycznych rozważań jego potrzeby, nie stało się dotąd naprawdę ani trochę „ruchem“, stąd jako coś o zdecydowanem i wyraźnem obliczu jeszcze nie istnieje. (Nie możemy brać tutaj w rachubę broszurki, wydanej przez Komisję do spraw starszego harc. przy Naczelnictwie Z. H. P. „Na dalszą drogę“, pisanej przeważnie przez czynnych pracowników harcerskich i przedstawiającej, czem star. harc. być ma, a nie czem jest).
 

 

Polecamy również z tej kategorii: