Pierwsze ćwierćwiecze harcerstwa żeńskiego. Materiał do historii (wersja papierowa)

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.

Reprint wydania z 1938 roku "Pierwsze ćwierćwiecze harcerstwa żeńskiego. Materiał do historii"

PRZEJĘCIE OPIEKI PRZEZ PAŃSTWO I ZJEDNOCZENIE HARCERSTWA POLSKIEGO

Wiosną 1918 r. Harcerstwo w Kongresówce znalazło się w ciężkim położeniu z powodu zdecydowanie wrogiego stanowiska władz okupacyjnych niemieckich. Coraz częstsze i coraz dotkliwsze szykany utrudniały pracę drużyn, pisma harcerskie, z powodu zakazu przesyłania ich pocztą, straciły rację bytu; wobec zwłoki w zatwierdzeniu statutu przedłużał się stan nieprawnego istnienia organizacji, co dawało pretekst do nowych zwalczających Harcerstwo zarządzeń. W marcu otrzymują wreszcie władze harcerskie wiadomość oficjalną, że statut nie będzie zatwierdzony i polecenie rozwiązania drużyn.

Wtedy objęło opiekę nad Harcerstwem Ministerstwo W. R. i O. P., stając na stanowisku obrony organizacji złożonej w olbrzymim procencie z młodzieży szkolnej. Zdecydowanej postawie ówczesnego ministra Antoniego Ponikowskiego, opierającego swe żądania na wydanym przez Niemców akcie 5 listopada, musiały ulec władze niemieckie. Ministerstwo powołało do życia Naczelny Inspektorat Harcerski, jako kierownictwo Związku Harcerstwa Polskiego, w osobach Tadeusza Strumiłły, Marii Wocalewskiej i Tadeusza Młodkowskiego. Ponadto utworzono komisję dla spraw Harcerstwa, na której czele stanął szef szkolnictwa średniego, Tadeusz Łopuszański. Inspektorat Naczelny, przejąwszy władzę kierowniczą z rąk dotychczasowej Naczelnej Komendy Związku, od maja 1918 przystąpił do zapoznawania się z istniejącym stanem pracy i do nowego zorganizowania terenu drogą objazdów. Stwierdzono istnienie 220 drużyn szkolnych męskich, liczących 11 tysięcy chłopców i 125 drużyn szkolnych żeńskich, obejmujących 5000 dziewcząt. Ponadto było 220 drużyn nieszkolnych i około 130 drużyn młodzieży rzemieślniczej, handlowej, wiejskiej i mieszanej. Drużyny te, jako nie podlegające Ministerstwu Oświaty, nie były uznane przez Niemców za legalne i ulegały dalszym prześladowaniom, aż do formalnego objęcia ich przez Inspektorat na równi z drużynami szkolnymi, bez względu na stanowisko okupantów. Praca organizatorska polegała na tworzeniu męskich i żeńskich inspektoratów okręgowych pozostających w ścisłym kontakcie z Naczelnym Inspektoratem Harcerskim.

Niezwłocznie też przystąpiono do akcji kształcenia starszyzny, organizując w Staszowie dwa kursy instruktorskie męski i żeński, każdy obliczony na 100 uczestników lub uczestniczek. Zgłoszenia na kursy wpływały licznie, zarówno od młodzieży, jak i ze strony wychowawców, interesujących się Harcerstwem.)

Materialna pomoc Ministerstwa wyraziła się w przyznaniu subwencyj na wydawnictwo „Harcerza“, na przekład podręcznika Baden Powella i na cztery stypendia dla harcerzy-akademików.

14 października 1918 r. Inspektorat wydał do wszystkich oddziałów rozkaz dzienny, „witający zjednoczoną Polskę“.)

Tak Związek Harcerstwa Polskiego został objęty opieką Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, jednego z najwcześniej powołanych do życia organów państwowych wyzwolonej Polski.

 

 

Polecamy również z tej kategorii: