Władysław Janusz Nekrasz, harcmistrz, inżynier rolnik, działacz społeczny. Urodził się 9 października 1893 roku w Krasnolisach koło Winnicy na Podolu. W 1939 roku ranny, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, wywieziony do Starobielska i zamordowany w 1940 roku.

    1912 – rozpoczął studia rolnicze na politechnice w Kijowie; wspólnie z Józefem Dybowskim założył pierwszy zastęp skautowy „Kruków”, a rok później także zastęp żeński
    1914 – został zastępcą komendanta miejscowej komendy skautowej, latem uczestniczył w kursie instruktorskim w Skolem
    1914–1915 – był członkiem, a następnie zastępcą naczelnika Związkowej Komendy Skautowej na Rusi
    1915 – pełnił funkcję naczelnika Związkowej Komendy Skautowej na Rusi
    1914–1917 – był komendantem męskiego hufca kijowskiego
    1915–1918 – został zastępcą naczelnika Kierownictwa Har­cerstwa na Rusi i w Rosji (Państwie Rosyjskim) w Kijowie; organizował kursy instruktorskie, podczas których prowadził zajęcia z pionierki i obozownictwa
    1917 – wstąpił do szkoły artylerii w Kijowie, po czym zgłosił się do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez generała Józefa Dowbor-Muśnickiego
Listopad 1918 – był dwukrotnie ranny w walkach o Lwów; został odznaczony Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych; dostał przydział do pracy przy sztabie generalnym w Warszawie
Lipiec 1919 – prowadził zajęcia z pionierki na kursie instruktorskim w Zwierzyńcu Zamojskim.
    1919 – został kierownikiem Wydziału Technicznego Głównej Kwatery Męskiej
    1920 – był organizatorem i komendantem harcerskich oddziałów ochotniczych, mobilizowanych do armii generała Józefa Hallera
    1920–1924 – został członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej
    1920–1922 – należał do Naczelnictwa ZHP
    1921 – pełnił funkcję sekretarza generalnego ZHP; jako delegat Naczelnictwa brał udział w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku i w trzecim powstaniu śląskim
    1925–1926 – skorzystał z urlopu instruktorskiego
    1926–1931 – był komendantem Wołyńskiej Chorągwi Męskiej
    Po 1931 – nie pełnił funkcji instruktorskich
    1934 – wystąpił o przeniesienie do kategorii członków wspierających

W 1939 roku zgłosił się jako ochotnik do wojska. Dostał przydział do Wilna. W czasie odwrotu na południe pod Stanisławowem został ranny, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, wywieziony do Starobielska i zamordowany w 1940 roku.

Ordery i odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych (1918), Krzyż Niepodległości (1933), Honorowy Krzyż Harcerzy z Czasów Walk o Niepodleg­łość (1938), harcerska odznaka „Za Zasługę” (1915, 1921).


Wniósł duży wkład do prac nad programem i metodyką harcerską, w opracowywanie stopni i sprawności harcerskich. Był autorem licznych artykułów w prasie i publikacji: Pionierka harcerska, (na okładce: dla drużyn męskich i żeńskich, kolonji letnich i kursów), skł. gł. Komisja Dostaw Harcerskich, Warszawa 1921 (wyd. 2 przerob., Harcerskie Biuro Wydawnicze „Na Tropie”, Warszawa 1939; wyd. 3, Państwowy Zakład Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1947); Harcerze w bojach. Przyczynek do udziału młodzieży polskiej w walkach o niepodleg­łość Ojczyzny w latach 1914–1921, cz. 1–2, Główna Księgarnia Wojskowa, Warszawa 1930–1931.

Błażejewski W., Postaci z dziejów. 35 biogramów działaczy i instruktorów harcerskich, Główna Kwatera Związku Harcerstwa Polskiego, „Prace Zespołu Historycznego Głównej Kwatery ZHP”, nr 1, Warszawa 1984, s. 30–31.
Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 160–161.
Wojtycza J. (red.), Harcerski słownik biograficzny, t. 2, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa – Łódź 2008, s. 147–148.